۸۰ سالگی رابرت دنیرو، ستاره هزارچهره هالیوود

رابرت دنیرو یکی از پرکارترین و محبوب‌ترین هنرپیشگان سینمای آمریکا محسوب می‌شود. او طی نزدیک به شش دهه فعالیت هنری‌اش در فیلم‌هایی فراموش‌نشدنی نقش‌آفرینی کرده و جوایز زیادی گرفته است. دنیرو از ابتدای کودکی به خوبی می‌دانست که زندگی او تنها در صحنه نمایش به شکوفایی می‌رسد. صحنه‌ای از فیلم "۱۵ دقیقه".

دنیرو در دوران جوانی در چند دوره بازیگری شرکت کرد که از همه مهم‌تر در کلاس‌های تربیت هنرپیشگی لی استراسبرگ با شیوه بازیگری حسی آشنا شد. این روش علمی، بازیگر را قادر می‌سازد که با استفاده از رشته‌ای از تجربه‌ها و تمرین‌های مداوم، در پوست شخصیت دلخواه فرو رود، کاراکتر انسانی او را تحلیل کند تا بتواند مطابق مقتضیات نقش واکنش نشان دهد و حتی مانند او احساس و اندیشه کند. صحنه‌ای از فیلم "تحلیلش کن".

دنیرو در بیست سالگی به ایفای رشته‌ای از نقش‌های فرعی در سینما و تئاتر پرداخت. این کارهای کوچک و همکاری با کارگردان‌هایی مانند راجر کورمن، جان هنکاک و برایان دی پالما کافی بود تا استعدادهای ذاتی و آموخته‌های نظری او را نمایان کند. با همین اولین نقش‌ها، دنیرو توجه منتقدان و سینماگران نوجو را جلب کرد. صحنه‌ای از فیلم "رفقای خوب"، محصول سال ۱۹۹۰.

رابرت دنیرو در سال ۱۹۷۳ با مارتین اسکورسیزی (راست)، کارگردان جوان و نوجوی نیویورکی آشنا شد که از او برای ایفای نقش در فیلم محلات پست (یا پایین شهر) دعوت کرد. این فیلم هم برای اسکورسیزی و هم برای دنیرو نقطه عطفی تازه بود که سینما را با دو استعداد درخشان آشنا کرد. دنیرو در خدمت کارگردانی قرار گرفت که توانست تمام توانایی‌های درونی او را بیرون بکشد. این همکاری در چند فیلم دیگر هم ادامه پیدا کرد.

فیلم متفاوت "راننده تاکسی" محصول سال ۱۹۷۵ هم برای بازیگر اصلی آن رابرت دنیرو و هم برای سازنده آن مارتین اسکورسیزی اوجی تازه بود. هر دو هنرمند با این فیلم ظرفیت‌ها و امکانات تازه‌ای را در خلق فضایی عصبی و تنش‌آمیز، به نمایش گذاشتند. به نظر برخی از منتقدان بازی رابرت دنیرو در نقش راننده‌ای سرسخت و عصبی به نام "تراویس بیکل" را می‌توان به مثابه الگویی برای کل هنر بازیگری او تلقی کرد.

دنیرو در نقش سربازی که با احساسات خسته و عواطف زخم دیده از جنگ ویتنام برگشته، به دلیل دلهره و اضطراب درونی، خواب و آرامش را از دست داده است. او برای گذران زندگی در یک بنگاه تاکسیرانی کار می‌گیرد. مسافرکشی شبانه در محله‌های پست و ناامن نیویورک او را با صحنه‌های فجیعی از نابسامانی‌های زندگی مدرن روبرو می‌کند؛ مشاهداتی که او را به سوی خشونتی کور و نافرجام سوق می‌دهد.

در ژانر ورزشی دنیرو (راست) در فیلم «گاو وحشی ساخته سال ۱۹۸۱ اثر برجسته مارتین اسکورسیزی نقش‌آفرینی کرد. این فیلم بر پایه اتوبیوگرافی جیک لاموتا بوکسور میان وزن دهه ۱۹۴۰ ساخته شده و برخلاف بیشتر فیلم‌های این ژانر، حال و هوای رئالیستی تند و قوی دارد. دنیرو برای بازی در این فیلم ۲۵ کیلوگرم وزن خود را اضافه کرد تا در قالب یک قهرمان شکست‌خورده تن‌پروردرآید. او برای این فیلم برنده جایزه اسکار شد.

بهترین بازی‌های دنیرو را بدون شک باید در میان فیلم‌های گانگستری یافت، آثاری مانند بخش دوم فیلم "پدرخوانده" محصول سال ۱۹۷۴ که او در آن نقش جوانی "دون کورلیونه" را بازی می‌کند. نقش‌آفرینی در این فیلم جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد را برای دنیرو به ارمغان آورد.

فیلم مهم دیگری که باز هم بر شهرت و محبوبیت دنیرو افزود، فیلم جنجالی «شکارچی گوزن» محصول سال ۱۹۷۸ بود؛ فیلمی تکان‌دهنده از جهنمی که ارتش آمریکا به نام آزادی و دموکراسی در ویتنام به پا کرده بود. دنیرو (چپ) برای بازیگری در این فیلم در جمع نامزدان دریافت جایزه اسکار بهترین نقش اصلی مرد قرار داشت.

دنیرو در فیلم‌های گانگستری دیگری نیز خوش درخشیده است از جمله در فیلم‌های "رفقای خوب" محصول سال ۱۹۸۹ اثر اسکورسیزی و "تسخیرناپذیران"، ساخته برایان دی پالما محصول ۱۹۸۶ که فضای مافیایی دهه ۱۹۳۰ را نشان می‌دهد.

سال ۱۹۹۰ سالی موفق و پرثمر برای رابرت دنیرو بود. او در "بیداری‌ها" بار دیگر مهارت خود در ایفای نقش‌های متفاوت را نشان داد. این فیلم یک هم از لحاظ تجاری و هم از دید فیلم‌دوستان و منتقدان موفقیت‌آمیز بود. "بیداری‌ها" با بودجه ۲۹ میلیون دلاری ۱۰۸٫۷ میلیون دلار فروش داشت و نامزد سه جایزه اسکار شد، از جمله جایزه بهترین بازیگر نقش اول مرد برای رابرت دنیرو. تصویر: دنیرو در صحنه‌ای از فیلم "بیداری‌ها".

رابرت دنیرو (نفر چهارم از راست) با بهره‌گیری از سبک بازیگری حسی، در بسیاری از ژانرهای سینمایی با مهارت نقش‌هایی ‌آفریده است، که بسیار متفاوت بوده‌اند. او در سینمای وحشت، در فیلم‌هایی مانند فرانکنشتاین و موهبت الهی ظاهر شده، در ژانر موزیکال در سال ۱۹۷۷ در فیلم زیبای "نیویورک نیویورک" در نقش نوازنده ساکسیفون و در سینمای کمدی، در آثاری چون "ملاقات با والدین" و "ملاقات با فاکرها" بازی داشت.

در فیلم سینمایی "تنگه وحشت"، محصول سال ۱۹۹۱ رابرت دنیرو، نقش تبهکاری را ایفا می‌کند که عطش انتقام او را به منتهای نفرت و کینه‌توزی رسانده است. دنیرو برای ایفای نقش خود در این فیلم، با ترفندهای پزشکی، فرم دندان‌های خود را به هم ریخت و سراسر بدن را خالکوبی کرد تا هر چه عمیق‌تر در قالب یک جنایت‌کار جنسی فرو رود که از هر عضو او بدذاتی و شرارت می‌بارد.

"دفترچه امیدبخش" از آخرین فیلم‌هایی بود که رابرت دنیرو (راست) در آن بازیگری کرد. هنرنمایی دنیرو در این درام عاشقانه و کمدی سبب شد که او نامزد دریافت جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد شود.

رابرت دنیرو پس از سال‌ها موفقیت در عرصه بازیگری سرانجام دست به کارگردانی زد. نخستین کارگردانی او "یک داستان برانکسی" محصول ۱۹۹۳ اثری دلنشین و ستایش‌انگیز از آب در آمد. دنیرو در این فیلم افزون بر کارگردانی خود نیز نقش‌آفرینی کرد. "چوپان خوب" دیگر تجربه کارگردانی او است. دنیرو در صحنه‌ای از فیلم "خوابگردها".

مارتین اسکورسیسی (وسط) در سال ۲۰۱۹ فیلم "مرد ایرلندی" را ارائه کرد، فیلمی ۲۰۹ دقیقه‌ای که در آن آل پاچینو (چپ) و رابرت دنیرو (راست) در کنار هم جلوی دوربین قرار گرفتند. این فیلم در ژانر حماسی جنایی ساخته شده است و تولیدکننده آن شرکت نت‌فلیکس بوده است.

رابرت دونیرو (راست) و ال پاچینو در نمایی از فیلم "مرد ایرلندی".

فیلم بعدی رابرت دنیرو نیز با کارگردانی مارتین اسکورسیسی بود. در "قاتلان ماه گل" که درام جنایی وسترن است، لئوناردو دی کاپریو (راست) در کنار رابرت دنیرو نقش‌آفرینی کرده است. این فیلم برای نخستین بار در جشنواره کن ۲۰۲۳ به نمایش درآمد.

آخرین فیلمی که رابرت دنیرو در آن نقش‌آفرینی کرده، "درباره پدرم" است. این فیلم که در ژانر کمدی ساخته شده در ماه مه سال ۲۰۲۳ در سینماها به نمایش درآمد. دنیرو در این فیلم نقش آرایشگری ایتالیایی‌تبار و موفق را بازی می‌کند که در طول فیلم علاقه خانواده زنی جوان را که قرار است با پسرش ازدواج کند، جلب می‌کند.

رابرت دونیرو اگر چه تولد هشتاد سالگی‌اش را جشن گرفته، هنوز هم احساس خستگی نمی‌کند و در یکی از مصاحبه‌های اخیرش گفته که تا توان دارد، پیوند خود با فیلم و سینما را حفظ کرده و به بازیگری ادامه خواهد داد.